De eerste week en de eerste indrukken

Na een voorspoedige reis van twee dagen zijn we aangekomen op Camp Ndurokoro.
We doen ontzettend veel indrukken op en hebben het idee dat we in een film terecht zijn gekomen. Ten eerste het wonen in een rietenhuisjes zonder het comfort wat wij westerse mensen gewend zijn. We wonen hier in een soortgelijk huisje als de mensen hier van de Hambukushustam. In een gebied van een .paar honderd kilometer tref je hier geen stenen huizen aan. Wanneer we ons huisje uitstappen dan stuiten we vaak op familie kalkoen, kippen, honden en katten. Het huisje is niet echt helemaal dicht. Tussen het riet kan er nog van alles naar binnen kruipen. Zo hebben we regelmatig bezoek van salamanders, kikkers en bijzondere grote torren en andere insecten die we niet bij naam kennen en ook geen idee hebben waarom die zijn geschapen.
Door Heleen wordt er dan regelmatig gegild, maar zelfs na een week neemt dat al wat af.
Behalve als we bijna slapen en er komt een kikkertje recht vanuit de klamboe naar beneden vallen.
Voor de douche en het toilet moeten we naar buiten naar een rieten gebouwtje op palen. Maar voordat er gedoucht kan worden moet er eerst een houtvuur gemaakt worden in een soort boiler, een donkey genaamd, Na 20 minuten heb je dan een heerlijke warme douche.
Zo is ook de keuken buiten en het is voor ons een geluk dat we van kamperen houden, want dat is het.
Het slapen is nog niet helemaal geweldig. Al die geluiden in de nacht en te weten dat er toch nog insecten rondlopen is wennen. We hebben al twee slangen gezien die door Ellen en Andrew, een Namibische werker, dood zijn gemaakt. Het waren allebei cobra’s die gif spugen. Wanneer dat gif in de ogen terecht komt ben je blind. Nou daar heeft vooral Heleen het niet zo op.
We zijn hier als team met zes mensen.
Ellen de oprichtster van Stichting Philadelphia en Leoni, een Zuid-Afrikaanse.
Alex en Jellie een jong stel die hier ongeveer een jaar blijven en wij dan met z’n tweeën voor vier maanden. Ellen en Leoni zijn ook regelmatig in Grootfontein en Tsumeb.
Daar zijn zij een project gestart met permacultuur. Deze plaatsen liggen ca. 500 kilometer verderop.
De afgelopen week hebben we al volop met het programma meegedraaid. Gerard werkt de meeste tijd met Alex samen en Heleen met Jellie.
Afgelopen donderdag en vrijdag hebben we al twee kerstvieringen gevierd voor alle weeskinderen in Mbapuka en Tjova. Dat is heel apart om kerst te vieren als het snikheet is. Het was de laatste officiële schoolweek en er waren nog Namibische vrijwilligers om mee te helpen. Donderdag 1 december was de viering in Mbapuka en op vrijdag 2 december in het plaatsje Tjova. Jellie en Heleen hebben het kerstverhaal verteld aan de hand van een PowerPointPresentatie. Alex en Gerard hebben alles opgebouwd. Een generator van Philadelphia neergezet, zodat er stroom was. Jellie en Heleen hebben in het Engels het kerstverhaal verteld aan de hand van een PowerPointPresentatie. Een tolk vertaalde het in de stamtaal voor de kinderen die geen of weinig Engels spreken.
Jellie speelt gitaar en we hebben in de taal Mbukushu stille nacht gezongen met de kids.
Heel bijzonder om dit allemaal mee te mogen maken.
Voor 300 weeskinderen hebben we presentjes gemaakt. Ze kregen allemaal een handdoek, twee stukken zeep, een voor de kleding te wassen en een voor de body.
Verder zat er nog een speeltje, een zakje snoep en bodylotion in.
Als kerstmaal was er voor iedereen een broodje worst met ketchup en ranja.
Ja ja moet je in Nederland met zoiets aankomen.
Tijdens de schoolweken krijgen de kinderen dagelijks een maaltijd die door Philadelphia wordt betaald. Deze soupkitchens worden gerund door cooks, meestal Namibische vrouwen die in de buurt van de scholen wonen. Maar vanaf nu is het tot de tweede week van januari zomervakantie. Dat betekent dat de kinderen geen eten hebben. Ook is het hier lang droog geweest en er heerst dus honger. De voorraden zijn op. Het regent nu wel dagelijks en het land kan weer geploegd worden. Dit gebeurd nog met ossen en een houten ploeg er achter. Het lijkt voor ons nog steeds een film waar we in terecht zijn gekomen.
We willen de komende weken in beide dorpen met een vakantieprogramma de kinderen bezig te houden. Maar ook om ze een maaltijd te kunnen geven.
Dus op allerlei gebied uitdagingen genoeg. We hopen ons snel te kunnen aanpassen en bidden om bescherming op allerlei gebied. Maar daar volgende keer meer over.
Omdat we hier zo afgelegen zitten is e-mailen niet altijd mogelijk en skypen al helemaal niet. Soms kunnen we via de telefoon mails binnenhalen en op zondagmorgen schijnt het wel eens te lukken om via de laptop berichten te verzenden.
Tweemaal per maand gaan we naar Rundu om boodschappen te halen. Rundu is een plaats hier 160 kilometer vandaan. Daar zijn ook lodges waar je heerlijk een pizza en ijs kan eten. Ook kunnen we daar internetten.
We vinden het leuk als we mails krijgen maar ook kaartjes zijn heel welkom op het postadres in Rundu.
Willen jullie ook de reisverslagen lezen van Alex en Jellie klik dan op www.alexenjellie.waarbenjij.nu.
Lieve groetjes van Gerard en Heleen

Zie voor foto's: https://picasaweb.google.com/109413734403002669818/EersteWeekEnEersteIndrukken?authkey=Gv1sRgCKSI4YLT19LTZA#